Телото е храм кој треба да го негуваме за поздрав и поисполнет живот
Мојот хроно дневник со Славица Пановска
изгубени килограми: -20 кг и 30 цм во обем.
во период: 8 месеци од кои 7 месеци на рестрикција и 1 месеци во траен режим
Како мало бебе а подоцна и како мало девојче отсекогаш сум била слабичка и со слаба крв. Мајка ми на секој можен начин се трудела да ми ја подобри барем крвната слика со разни суплементи и со исхрана. Но, јас никако да се поправам. Јадев премногу а сепак бев преслаба.
Кога беше време да влезам во пуберет и да добијам, сите мои врснички веќе одамна беа влезени во пубертет и имаа добиено циклус, само јас немав и на последниот систематски преглед (8 одделение) бев засрамена од самата себе, дека немав гради воопшто, а на прашањето од медицинските лица “Прва менструација” со главата во под одговорив, – Јас немам менструација.
Тогаш ми идеше да ме снема, само јас немав одговор на тоа прашање и тогаш сите гледаа во мене а јас се чуствував уништено. Другите девојчиња почнаа да ме иссмеваат и да ми дофрлуваат зборови од типот – не лажи дека немаш не е можно.
Подоцна во летото пред да одам во средно училиште сето тоа се среди. Почнав да заличувам на девојка.
Како од убавица се станува ѕвер?
Кога станав мајка за прв пат се поправив 35 килограми. Царски рез заради дебелината. Тогаш не личев на себе, но бидејки бев премлада, со некои строги диети и изгладнувања се вратив во нормала.
Втора бременост пак поминав низ истото, со разлика што додека лежев во болница после три дена од пораѓај со царски рез јас доживеав клиничка смрт. Не ми кажаа од што само добив одговор – Енигма, тоа е.
Но, мене низ мислите прво ми прелета мора да се средам и да заличам на човек, зарем вака ке продолжам. Стоп!!! Нема храна, нема цигари. Се средив на некој начин. Но, не за долго. По само 5 години јас вратив се. Повторно станав огромна, неможев да дишам, да одам а да не се задишам, не можев да си ги врзам патиките, почнаа проблемите со здравјето.
Често си го поставувам прашањето: – кој е тој момент, кога престануваш да си бидеш важен на самиот себе, кога грижата за сопственото здравје ти станува второстепена, а рамнодушноста те совладува и фрла на колена?
Држев некои диети од рекла-кажала, се изгладнував, пиев секакви чаеви, но само за еден месец, килограмите дупло си се враќаа а јас секојдневно тонев, се жалев од мојата здравствена состојба, чукав по сите болнички врати и барав помош, но знаев дека само јас можам да си помогнам.
Зарем имаме толку многу “поважни”работи, та изгледот, а пред се здравјето, целиот живот ни станува нешто за што “немаме време”.
Поразителните одговори ми ги даваше огледалото, а ги потврдуваше вагата, кои станаа мои “непријатели”. Секојдневно добивав сигнали дека многу нешта не се во ред и дека нешто мора да се менува, а ги игнорирав, небаре работите сами од себе ќе се средат и подобрат. А не се подобруваа.
Напротив стануваше се полошо и полошо, поточно –потешко и погрдо. Убавото витко, здраво и витално тело стана минато, а со него и свежината, оптимизмот, ведрината, полетността… Значи, точно било-човек со уста си го копа сопствениот гроб. Одлуката ќе си бидеш себе и лекар или гробар, би требало да е лесна и едноставна. А сепак не е. Многу лесно е дека ќе си ветиш, дека ќе ги менуваш нештата, но многу потешко тоа и да го направиш.
Секогаш најлесно е да го одложиш решението “за утре” ,”за задутре” и така до недоглед. А со секое изминато “утре” нашето тело го трпи нашето мазохисичко измачување и тортура, од Божји дар го претвараме во склад за отрови, корпа за ѓубре. Ѓубре кое се претвара во вишок маснотии и вишок килограми.
Хроно исхрана, јадеш се а сепак слабееш
За хроно исхраната прочитав на некоја веб страна, мислам дека насловот беше – Јадеш се а сепак слабееш. Барав на фејсбук и ми се појавија многу страни, групи, се приклучив на повеќето од кои една беше српската а друга што ми привлече внимание е нашата група Хроно исхрана. Читав, гледав резултати, слики, пред и потоа, чинии полни со убава храна, се едуцирав и сакав да почнам веднаш, но сепак како и многу пати одложував.
Искрено на хроно исхраната гледав со скептичност. Не заради тоа што се сомневав во нејзините придобивки, туку затоа што се сомневав во сопствената воља, упорност и истрајност.
Лошите навики сепак се “слатки” и тешко се напуштаат. Дури и кога му штетат на нашето здравје.
Најголем предизвик ми стана да се убедам себе си дека можам, дека сум доволно силна и дека доволно се почитувам за да направам радикален рез и од корен да го сменам начинот на исхрана, исхрана која ке го подмладува и освежува организмот а не да биде негов џелат.
Многу важна и добредојдена ми беше и поддршката од моето семејство и најблиските, кои сериозно беа загрижени за моето здравје. Исто ми беше премногу важна и големата подршка од администраторката на групата Хроно исхрана, Виолета Златкова и модераторките на групата, како и од сите членови кои ми наоѓаа забелешки и ме поправаа во грешките, премногу сум им благодарна на сите.
Беше тешко како и секој почеток. Килограмите почнаа да паѓат, обемот се намалуваше. И со секој изминат ден ми растеше самодовербата. Хроно го зајакнуваше моето тело, но и мојот дух. Здравјето почна да се подобрува, енергијата растеше. Грдата слика од огледалото полека бледнееше и исчезнуваше, отстапувајќи и место на новата Јас.
Благодарам на ова прекрасно семејство наречено Хроно исхрана. Љубов сте ми !
Дел од моето хроно мени
Други корисни линкови:
